Այս մասին շատ եմ խոսել: Վերջին օրերին մամուլում նկատեցի, որ կրկին ՔՊ պատգամավորները պարգևավճարներ են ստացել: Լրատվականը տարակուսանք էր հայտնել, թե ինչու է ԱԺ նախագահի կարգադրության մեջ գրված՝ պատգամավորներին, բայց աշխատակազմը պարգևատրել է միայն ՔՊ պատգամավորներին:
Հայաստանում տարբեր ժամանակներում տարբեր իշխանությունների շուրթերից հնչել է «Մի՛ քաղաքականացրեք» կոչը։ Եվ դա ասվել է քաղաքական դաշտում տեղի ունեցող այս կամ այն գործընթացի վերաբերյալ։ Ավելի ապուշ կոչ քաղաքականության մեջ շատ քիչ կա։
Անդրանիկ Քոչարյանը հայտարարել է, որ 44-օրյա պատերազմի օրերին ԳՇ նախկին պետ Օնիկ Գասպարյանը «Իսկանդերի» կիրառման խայտառակ պլան է հաստատել։ Սա բավականին լուրջ մեղադրանք է ԳՇ նախկին պետին, և խոսվում է մի թեմայի մասին, որին խիստ սահմանափակ թվով անձինք են տիրապետում։
Ադրբեջանը բոլոր հնարավոր մեթոդներն օգտագործում է հայ ազգի ու պետության վրա հոգեբանական, քարոզչական ճնշումներ գործադրելու համար։ Դա տեղեկատվական պատերազմի մեջ կոչվում է «առավելագույնի ձգտումով լավագույնին հասնելու» տեխնոլոգիա։
Նույն մարդիկ՝ հուլիսի 1-ից առաջ. «Մեկ է, ամեն ինչ հանձնած ու ծախած է, իմաստ չկա պայքարելու Բերձորի համար, անտեղի նյարդեր եք քայքայում, էս ազգը դրան արժանի չի»:
Հարկադրված եմ մասամբ նոր փակագծեր բացել։ Բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե նոյեմբերի 9-ի տխրահռչակ հայտարարության վավերացման մասին խոսելով, իբր թիրախավորում ենք ՌԴ-ի կողմից դեֆակտո խաղաղապահ առաքելությունը, թերևս, չարաչար սխալվում են։
Հայաստանի հիմնական խնդիրը միջանձնային հարաբերություններն են, որոնց վրա ձևավորվում են մնացած բոլոր ինստիտուտները. հենց այդ հարաբերությունների կանոններն են, որ ոմանք կոչում են ազգային գաղափարախոսություն, ավելի բարձր մակարդակներում՝ մշակույթ, որոնց վրա ձևավորվում են քաղաքակրթություններ:
Ամիսներ առաջ ԱԱԾ-ն հանրությանը խրոխտ զեկուցեց, որ լրտեսության ու պետական դավաճանության գործով կա 20 մեղադրյալ։ Դրանցից մեկը եղել է Գարիկ Էլոյանը, ում օրերս ազատ են արձակել՝ հանցակազմի բացակայության հիմքով։
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։